Op de toeristische toer

In deze blog neem ik je mee naar de plaatsen waar mijn boek zich afspeelt. Jaren geleden heb ik deze zelf bezocht. Veel beschrijvingen komen dan ook voort uit mijn eigen herinneringen. Voor exacte afstanden en specifieke locaties heb ik onderzoek gedaan. Google is my friend en anders hebben we gelukkig de foto’s nog om ons geheugen af te stoffen.

Bangkok
Het verhaal begint in Bangkok, de hoofdstad van Thailand waar zo’n acht miljoen mensen wonen. Het hotel waar Martha met haar kinderen logeert, lijkt op een hotel waar ik destijds in de miljoenenstad verbleef. Ook daar was een zwembad dat via de lift en een lange gang bereikbaar was. 
Het Queen Sirikit National Convention Center, waar Bente en Adel heengaan om hun moeder te zoeken, bestaat echt. Nu heb ik in mijn leven menig conferentieoord bezocht, maar in de Sirikit ben ik nooit geweest. Zowel buiten- als binnenkant zijn naar eigen inzicht en met een vleugje fantasie beschreven. Een beetje van mezelf en een beetje van Google.

Hat Yai
Bente, Adel en Isis vinden een aanwijzing die hen naar Hat Yai leidt. Deze stad is het belangrijkste spoorknooppunt in Zuid-Thailand. Een rechtstreekse nachttrein brengt je er in zestien uur vanuit Bangkok heen. Destijds stapte ik daar alleen over op de trein naar de Maleisische hoofdstad Kuala Lumpur, maar in mijn boek is Hat Yai een eindbestemming. Omdat deze plaats vlakbij de grens met Maleisië ligt, heeft het station een internationale status. In de loop der tijd hebben veel Chinese en Maleisische immigranten zich hier gevestigd, waardoor de stad uitgroeide tot belangrijk handelscentrum van het zuiden.

Surat Thani
Een paar honderd kilometer ten noorden van Hat Yai ligt Surat Thani, een stadje dat vooral door toeristen wordt bezocht. Niet zozeer om er te blijven, maar vooral om de veerboot te nemen naar een van de eilanden, waaronder Koh Samui. In 2004 heb ik weinig anders gezien dan het station en de haven, maar in mijn boek geef ik gedetailleerde beschrijvingen van diverse locaties. Pure fantasie, maar ze zouden er zomaar kunnen zijn.

Koh Samui
Het duurt ongeveer anderhalf uur om met de veerboot van Surat Thani naar het eiland Koh Samui te reizen. Lamai Beach en Chaweng Beach Road bestaan echt. Dat geldt ook voor de vele uitgaansgelegenheden en drommen toeristen die ik in mijn boek opvoer. Het vakantiepark waar Bente, Adel en Isis terechtkomen, de bungalow die ze bemachtigen en het zwembad met de ‘poolbar’ waar exotische cocktails geserveerd worden, zijn gemodelleerd naar toeristische locaties waar ik met mijn kinderen in Azië verbleef. Doorgaans logeerden we in hostels en strandhuisjes, die omgerekend een paar euro per nacht kostten, maar af en toe trakteerden we onszelf op een luxueuze uitspatting. Zo’n superdeluxe bungalow op een toeristisch vakantiepark kostte destijds – schrik niet - veertig euro per nacht. Bente, Adel en Isis betalen overigens helemaal niets. Hoe ze dat geflikt hebben, kun je binnenkort lezen in mijn boek. 

Kiekjes kijken
Op mijn facebookpagina staat een album met vakantiefoto’s uit Thailand, 2004. Daar en toen is immers het idee voor mijn boek ontstaan. De geselecteerde foto’s tonen bijna allemaal elementen die in het boek verwerkt zijn: de kinderen die een stapel Donald Ducks hebben meegenomen, het treinstation van Hat Yai, de veerboot naar Koh Samui, het mooie zwembad in het hotel, het huisje op het strand en de vele eet- en souvenirstalletjes. Er is maar één foto die volledig losstaat van het boek (maar deze dierbare herinnering deel ik hier graag): Adel en zijn moeder treden nergens in het verhaal als muzikanten op. Mijn zoon en ik hebben dat destijds wél gedaan. 
Je vindt de foto’s hier > https://www.facebook.com/MW-Valkenburg-auteur-111251333563258/